Είμαι παντού μαζί σου...

http://youtu.be/bR_97V59LbE

όπου αγωνίζεσαι, πιστός σύντροφος και πρώτος!
Κι έχω ήδη γίνει θρύλος...

Τα δικαιώματα των ζώων

Διεθνής Ενωση Δικαιωμάτων των Ζώων - Παρίσι 1978

Αρθρο 1

Όλα τα ζώα γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στη ζωή και στη δυνατότητα ύπαρξης.

 Αρθρο 2

Ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται τη ζωή κάθε ζώου.

Ο άνθρωπος ανήκει στο ζωικό βασίλειο και δεν μπορεί να εξοντώνει ή να εκμεταλλεύεται τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Αντίθετα, οφείλει να χρησιμοποιεί τις γνώσεις του για το καλό των ζώων.

Κάθε ζώο δικαιούται φροντίδα, προσοχή και προστασία από τον άνθρωπο.

 Αρθρο 3

Κανένα ζώο δεν πρέπει να υποβάλλεται σε κακομεταχείριση ή απάνθρωπη συμπεριφορά.

Αν η θανάτωση ενός ζώου θεωρηθεί υποχρεωτική, πρέπει να γίνεται στιγμιαία, ανώδυνα και χωρίς καμία πρόκληση αγωνίας του ζώου.

 Αρθρο 4

Κάθε ζώο δικαιούται να ζήσει στο φυσικό του χώρο - γη, θάλασσα, αέρα - και να αναπαράγεται σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους.

Η στέρηση ελευθερίας του ζώου, ακόμη και αν γίνεται για μορφωτικούς σκοπούς, είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη των δικαιωμάτων αυτού.

 Αρθρο 5

Κάθε ζώο που, από παράδοση, θεωρείται κατοικίδιο, δικαιούται να ζήσει με τον ρυθμό και με τις συνθήκες ζωής και ελευθερίας που αντιστοιχούν στο είδος του.

Η διαφοροποίηση αυτών των συνθηκών από τον άνθρωπο έχει σκοπούς κερδοσκοπικούς και είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη.

 Αρθρο 6

Κάθε ζώο που αποτελεί σύντροφο του ανθρώπου, έχει δικαίωμα διάρκειας ζωής ανάλογης με τη φυσική του μακροβιότητα.

Η εγκατάλειψη ενός ζώου θεωρείται πράξη απάνθρωπη και εξευτελιστική.

 Αρθρο 7

Αναφορικά με τα ζώα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον άνθρωπο, η διάρκεια και η ένταση δουλειάς πρέπει να είναι σε λογικά πλαίσια, η διατροφή τους ικανοποιητική και η ανάπαυσή τους υποχρεωτική.

 Αρθρο 8

Οποιοσδήποτε πειραματισμός επάνω στα ζώα, ιατρικός, επιστημονικός κ.λ.π. αντίθετα προς τα δικαιώματα των ζώων, εφ' όσον προκαλεί πόνο σωματικό ή ψυχικό.

Πρέπει να επιδιώκεται η αντικατάσταση του πειραματισμού πάνω στα ζώα, από άλλες υπάρχουσες τεχνικές.

 Αρθρο 9

Τα ζώα που εκτρέφονται για τη διατροφή του ανθρώπου πρέπει να στεγάζονται, να τρέφονται, να μετακινούνται και να θανατώνονται χωρίς πρόκληση πόνου και αγωνίας.

 Αρθρο 10

Απαγορεύεται η εκμετάλλευση των ζώων, για τη διασκέδαση του ανθρώπου.

Η έκθεση ζώου και τα θεάματα που χρησιμοποιούν ζώα, αποτελούν καταστρατήγηση της αξιοπρέπειας και του σεβασμού προς τη ζωή του ζώου.

 Αρθρο 11

Κάθε πράξη που χωρίς λόγο προκαλεί θάνατο ζώου είναι βιοκτονία, είναι έγκλημα απέναντι στη ζωή.

 Αρθρο 12

Κάθε πράξη που προκαλεί τον θάνατο μεγάλου αριθμού άγριων ζώων αποτελεί γενοκτονία, έγκλημα απέναντι στο είδος.

Η μόλυνση και οποιαδήποτε καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος οδηγούν στη γενοκτονία.

 Αρθρο 13

Σεβασμός επιβάλλεται ακόμη και στο νεκρό ζώο.

Κάθε σκηνή βίας στην τηλεόραση και στο σινεμά με θύματα ζώα, πρέπει να απαγορευθεί, και μόνο οι σκηνές που έχουν σκοπό να ενημερώσουν για τα δικαιώματα των ζώων οφείλουν να προβάλλονται.

 Αρθρο 14

Οι οργανισμοί προστασίας και προάσπισης των ζώων πρέπει να αντιπροσωπεύονται από κάθε κυβέρνηση.

Τα δικαιώματα του ζώου πρέπει να κατοχυρωθούν από τους νόμους, όπως ακριβώς και τα δικαιώματα του ανθρώπου.

"Η ξεχωριστή σχέση των αρχαίων Ελλήνων με τον σκύλο"

"Η φύση αποτέλεσε για του αρχαίους Έλληνες το πεδίο βάσης και εξέλιξης του ανθρώπου. Παρατήρησαν με ματιά και νου οξυδερκή, ότι μέσα σε αυτήν ο άνθρωπος πάλεψε με τα στοιχεία της φύσης, έπαθε πολλά, έμαθε από τα λάθη του και τέλος φιλοσόφησε την ίδια του την ύπαρξη, δίνοντας μεγάλη σημασία και...
ερμηνεύοντας τα θαυμαστά της δημιουργήματα που τον περιτριγυρίζουν. Έτσι, αναπτύχθηκε μια άλλη, ξεχωριστή σχέση με τα ζώα, που συμπληρώνουν, μαζί με τον άνθρωπο, τις φανερές μορφές έμψυχης εκδήλωσης της φύσης. Το ζώο που βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας των όντων, μετά τον άνθρωπο και έχει άμεση σχέση με την κοινωνική ζωή του ανθρώπου είναι ο σκύλος. Υπάρχουν δύο μύθοι που εξηγούν το λόγο που ο σκύλος αποτελεί εδώ και χιλιάδες χρόνια τον πιο πιστό σύντροφο του ανθρώπου. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι λίγα είναι τα ζώα για τα οποία έχουν πλαστεί μύθοι από τους αρχαίους Έλληνες. Ο πρώτος μύθος, μας λέει πως ο κυν ήταν δημιούργημα του θεού Ήφαιστου. Για το λόγο αυτό, απολάμβανε μεγάλης εκτίμησης σε σημείο σχεδόν ισότητας με τους ανθρώπους, σε αντίθεση με τους αρχαίους Αιγυπτίους που είχαν μια πιο απόμακρη σχέση με τα ζώα (τα λάτρευαν μεν αλλά χωρίς να έχουν καθημερινή επαφή μαζί τους). Ο θεός Απόλλων εξημέρωσε το σκύλο και τον δώρισε στην αδελφή του θεά Αρτέμιδα , προκειμένου να τη συνοδεύει στο κυνήγι (κύναν άγω).
Επίσης, ένας άλλος μύθος αναφέρει ότι ο σκύλος είναι αποτέλεσμα αναπαραγωγής του Κέρβερου (του σκύλου που φύλαγε τον Άδη), την οποία επέτυχε ο Μολοσσός, ο εγγονός του Αχιλλέα. Για την ιστορία, τον Κέρβερο τον αιχμαλώτισε ο Ηρακλής και τον πήγε στον Ευρυσθέα, από τον οποίο τον έκλεψε ο Μολοσσός.
Πέραν όμως, από τους μύθους, οι αρχαίοι Έλληνες ασχολήθηκαν με τα ζώα και στο επιστημονικό πεδίο. Ο πανεπιστήμονας και φιλόσοφος Αριστοτέλης, στο έργο του «περί ζώων ιστορία», κάνει μια λεπτομερή μελέτη γύρω από τα είδη και τη φύση των σκύλων δείχνοντας έτσι τη σημασία που έδιναν οι αρχαίοι στο ζώο αυτό. Συγκεκριμένα, κατατάσσει του Μολοττικούς κύνες και τους Ινδικούς κύνες στην κατηγορία βραχυκεφάλων κυνών. (Υπενθυμίζω εδώ ότι η λέξη Μολοσσός είναι η αρχαία ονομασία της Ηπείρου). Ακόμα και στην καθημερινή ζωή των μεγάλων ανδρών ο κύνας έπαιξε σημαντικό ρόλο. Ο Μέγας Αλέξανδρος ως μαθητής του Αριστοτέλη, ήταν κυνόφιλος.
Όσο ήταν στην Πέλλα είχε μια θηλυκή σκυλίτσα (Μολοττικός κύων) και αργότερα στην Περσία κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του κατά του Πέρση Δαρείου, αγόρασε έναν αρσενικό σκύλο (Ινδικός κύων) και μάλιστα έναντι αδρής αμοιβής, ονόματι Περίττα. Αργότερα, έδωσε το όνομά του σε μια πόλη που ίδρυσε εκεί. 


Mία απο τις σημαντικότερες ενδείξεις για αυτήν την σχέση αγάπης και συντροφιάς μεταξύ των αρχαίων Ελλήνων με τους σκύλους, που διαρκεί πάνω απο 3.000 χρόνια, μας την δίνει ο πατέρας της Ελληνικής ιστορίας Όμηρος στην Οδύσσεια (ραψωδία ρ΄300-309), όπου περιγράφει το γνωστό και συγκινητικό περιστατικό του θανάτου του σκύλου του Οδυσσέα (ονόματι Άργος) τη στιγμή που αναγνωρίζει τον αφέντη του ντυμένο ζητιάνο, που γύρισε μετά από 10 έτη απουσίας.
Σχέση μοναδική. Συντροφικότητα που προκαλεί συγκίνηση. Ένα άλογο ον, ο κατάκοιτος σκύλος Άργος, παρ’ όλα τα χρόνια απουσίας του αφέντη του, μπόρεσε να τον αναγνωρίσει αφήνοντας σε εμάς, όπως και στον Οδυσσέα το δάκρυ να κυλήσει και να αγγίξει την καρδιά μας. Αβίαστα ερωτήματα έρχονται στο νου μας:
Τι δέσιμο είχαν ο αφέντης με το σκύλο του, κάνοντας τον πολυταξιδεμένο και σκληρό από τις κακουχίες Οδυσσέα να δακρύσει;
Τι είναι αυτό που μπορεί να οδηγήσει ένα άλογο ον να δεθεί συγκινησιακά με ένα λογικό;
Μήπως η επικοινωνία αυτή δηλώνει την ύπαρξη της ψυχής;
Μήπως, ως άνθρωποι πρέπει να δώσουμε μεγάλη βαρύτητα στη ψυχή μας και στην επικοινωνία με τη φύση, στην οποία άλλως τε είμαστε συγκάτοικοι με τα άλλα ζώα;
Οι αρχαίοι Έλληνες αντιλήφθηκαν από πολύ νωρίς τη διαφορετική σχέση που έχει ο σκύλος με τον άνθρωπο. Σχέση φιλική, σχέση συνεργασίας. Σχέση πάνω απ’ όλα εμπιστοσύνης, όπως επίσης και φιλοσοφικής συντροφιάς. Πριν από τον μεγάλο φιλόσοφο Σωκράτη, που άλλαξε τα δεδομένα της σκέψης πάνω σε βαθειά και αιώνια προβλήματα τη ανθρωπότητας, υπήρχαν οι λεγόμενοι κυνικοί φιλόσοφοι. Αυτοί, γύριζαν στους δρόμους των πόλεων και μιμούνταν τη ζωή των σκύλων. Ζούσαν σε πιθάρια ή σε βράχους προκειμένου να ταπεινωθούν και να φιλοσοφήσουν. Άλλως τε, μη ξεχνάμε την εικόνα που μας έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό με τον μεγάλο αρχαίο φιλόσοφο Διογένη να περιφέρεται μέρα μεσημέρι στους δρόμους της Αθήνας κρατώντας φανάρι και έχοντας συντροφιά έναν σκύλο, αναζητώντας άνθρωπο, όπως έλεγε, υπονοώντας την ποιοτική έννοια της λέξης.
Ο σκύλος λοιπόν, τιμήθηκε από όλους τους Έλληνες της αρχαίας εποχής, τοποθετώντας τον ακόμα και στο σύμπαν (αστερισμός του κυνός), εκφράζοντας έτσι την υπέρτατη αγάπη τους για το ζώο. Το γεγονός αυτό αν μη τι άλλο, δείχνει ότι ο σκύλος αποτελούσε μέρος της καθημερινότητας της ζωής τους. Η καθημερινότητα δεν άλλαξε στο πέρασμα των αιώνων και ο σκύλος παραμένει γύρω μας, δίπλα μας. Είναι ανάγκη να δούμε μέσα από την παρουσία του τη σταθερή κοινωνική σχέση του με τον άνθρωπο, καταδικάζοντας και αποτρέποντας την κακοποίησή τους από μερίδα συνανθρώπων μας.
Εξ’ άλλου, όσοι δεν το γνωρίζουν, ως και ο Μέγας Αλέξανδρος, που ενδιαφερόταν για μεγάλα και σημαντικά πράγματα, θέσπισε νόμο για την προστασία των ζώων. Κοιτάζοντας λοιπόν, στα μάτια ενός ποιμενικού ελληνικού Μολοττικού σκύλου (Hellenic Epir Molossus), μπορούμε να τρέξουμε πίσω στο χρόνο και να αισθανθούμε τη συντροφιά, όχι απλά ενός κύνα αλλά ενός αρχαίου «Έλληνα» φίλου και προστάτη της ζωής μας
Οι Έλληνες για να τιμωρήσουν την Εκάβη αποφάσισαν να τη λιθοβολήσουν. Ως προς τον θάνατό της υπάρχουν παραλλαγές, όλες όμως έχουν ως κοινό στοιχείο τη μεταμόρφωση σε σκύλο. Ο Ευριπίδης στην ομώνυμη τραγωδία του αναφέρει ότι η Εκάβη, αφού πρώτα είδε όλα τα παιδιά της νεκρά ή αρπαγμένα, μεταμορφώθηκε από τους θεούς, που τη λυπήθηκαν, σε σκυλί. Μία παραλλαγή λέει ότι η Εκάβη μεταμορφώθηκε σε σκύλο όταν την κατεδίωξαν για εκδίκηση οι σύντροφοι του Πολυμήστορα. Τρίτη εκδοχή είναι ότι η Εκάβη μεταμορφώθηκε σε σκύλο μέσα στο πλοίο που την οδηγούσε δούλη στην Ελλάδα. Τέλος, στην εκδοχή του λιθοβολισμού, η Εκάβη λιθοβολήθηκε πράγματι από τους Έλληνες, που όμως όταν πήγαν να την τραβήξουν κάτω από τις πέτρες βρήκαν, αντί για το πτώμα της, ένα σκυλί με πύρινα μάτια. Φαίνεται ότι η Εκάβη λατρεύθηκε σαν θεά με ιερό ζώο το σκυλί.
Άλλος ένας Ελληνικός μύθος της αρχαιότητας έκανε αναφορά σε μηχανικούς σκύλους που είχαν σταλεί να προστατέψουν το παλάτι του Αλκίνοου. Οι Θεοί ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι με τον βασιλιά Αλκίνοο και μέσω της τέχνης του Ήφαιστου, του χάρισαν χρυσούς και ασημένιους, αθάνατους και πανίσχυρους μηχανικούς σκύλους για την προστασία του παλατιού του.
Ο σκύλος που πέθανε από λύπη
Το συγκινητικό εύρημα ενός σκελετού στη νεκρόπολη της Ελεύθερνας στην Κρήτη έρχεται να μας θυμίσει μύθους και μαρτυρίες για τη σχέση φιλίας ανάμεσα στους αρχαίους Ελληνες και σε ζώα που τους συντρόφευαν
Από τους αρχαιολόγους που έχουν μελετήσει τα ταφικά έθιμα των αρχαίων Ελλήνων λίγοι έχουν ασχοληθεί με αυτή την ιδιαίτερη σχέση ανθρώπου και ζώου. Οπωσδήποτε όμως όσοι έτυχε να «πέσουν» επάνω σε ταφή ζώου, είτε μαζί είτε χώρια από το αφεντικό του, ανατρέχουν στις αρχαίες γραπτές μαρτυρίες και θυμούνται και τους σχετικούς μύθους. Αφορμή τώρα για αυτή την εισαγωγή και το σχετικό ρεπορτάζ υπήρξε ένα συγκινητικό εύρημα στη νεκρόπολη της Ορθής Πέτρας στην Ελεύθερνα της Κρήτης όπου διεξάγεται η ανασκαφή του Πανεπιστημίου Κρήτης με τον καθηγητή Νίκο Σταμπολίδη. Πρόκειται για τον σκελετό ενός σκύλου που βρέθηκε δίπλα σε ένα πιθάρι που περιείχε τον σκελετό ενός αγοριού. Η γνωστή μας πια ανασκαφή της Ελεύθερνας είχε δημοσιευθεί για πρώτη φορά πριν από πολλά χρόνια στο «Βήμα» με τον τίτλο «Δειροτομηθείς Σιδήρω» και ο αποκεφαλισμένος σκελετός που βρέθηκε στην πυρά είχε μεταφερθεί αργότερα στην έκθεση της Ελεύθερνας που διοργανώθηκε στο Κυκλαδικό Μουσείο. Αυτή τη φορά στην ίδια ανασκαφή ήρθε στο φως ένα άλλο ενδιαφέρον εύρημα.
Κοντά στον γνωστό και για το ανθρωπολογικό του υλικό τάφο Α1Κ1 όπου έχουν βρεθεί τα οστά πολλών αριστοκρατών πολεμιστών της Ελεύθερνας από το 900 ως το 680 π.Χ.,ο χώρος είχε μείνει ανέπαφος. Μιλάμε βέβαια για ένα πολύ μικρό κομμάτι γης όπου ήρθε τώρα στο φως μια πιθοταφή ανάμεσα σε τεφροδόχους και χάλκινες φιάλες.Το στόμιο αυτού του πίθου είναι στραμμένο προς Βορά και ακουμπάει σε μια μεγάλη όρθια πέτρα η οποία δεν αποτελούσε μόνο τη φραγή του πίθου,αλλά και το σήμα του.Οταν ανοίξαμετον πίθο διαπιστώσαμε ότι περιείχε έναν σκελετό,σε συνεσταλμένη στάση,του οποίου τα οστά πιθανότατα ήταν ενός αγοριού εφηβικής ηλικίας 15 ίσως ετών.Οταν όμως μετά θελήσαμε να διαμορφώσουμε τον χώρο,προκειμένου να παραμείνει το πιθάρι in situ για τους επισκέπτες της νεκρόπολης,αφαιρώντας τα χώματα ακριβώς δίπλα και στο ίδιο βάθος όπου “πατούσε” ο πίθος,βρήκαμε τον σκελετό του σκύλου.Ο σκελετός είναι ακέραιος χωρίς ίχνη βίαιου θανάτου.Δεν έχουμε δηλαδή δείγματα ότι τον θυσίασαν. Είναι απλώς ένας κρητικός ιχνηλάτης σκύλος.Ετσι η πιθανότερη εξήγηση είναι ότι ίσως πέθανε από τη λύπη του,πράγμα που ανήκει βέβαια στον χώρο των υποθέσεων καθώς δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί ανασκαφικά.


Υπάρχουν όμως περιγραφές αυτού του είδους που έφθασαν στις μέρες μας από αρχαίους ιστορικούς» καταλήγει ο κ. Σταμπολίδης. Μια άλλη ταφή με σκελετούς σκύλων είχε βρει πριν από μερικά χρόνια στο Καβούσι της Ανατολικής Κρήτης η αρχαιολόγος Leslie Day και δημοσίευσε το εύρημά της στο Αmerican Journal of Αrchaeology, ενώ και η αρχαιολόγος κυρία Ελπίδα Σκέρλου εντόπισε πρόσφατα ταφή σκύλου στην Κω που ακόμη δεν δημοσιεύτηκε. Από την πλευρά των αρχαίων μαρτυριών τόσο ο Αιλιανός όσο και ο Πολυδεύκης στο Ονομαστικό του αναφέρουν παραδείγματα για ταφές σκύλων ή για σκύλους που ακολούθησαν το αφεντικό τους στον θάνατο αρνούμενοι τον αποχωρισμό. Μια άλλη μαρτυρία προέρχεται από τον Αιλιανό και αναφέρεται στον Εύπολη ο οποίος πέθανε στην Αίγινα και επάνω στον τάφο του πέθανε ο πιστός του σκύλος. Η θέση ονομάστηκε Κυνός Σήμα."




Πηγή: http://erroso.blogspot.com/

Οι δέκα ευχές του σκύλου

 1) Η ζωή μου θα διαρκέσει 10 -15 χρόνια. Κάθε αποχωρισμός και εγκατάλειψη με πληγώνει. Παρακαλώ σκέψου το ΠΡΙΝ με αποκτήσεις.

2) Δώσε μου χρόνο να καταλάβω τι θέλεις από μένα. Βρες μου ένα δάσκαλο να μου μάθει την γλώσσα σου.

3) Έχε μου εμπιστοσύνη. Είναι σημαντικό για να γίνω ευτυχισμένος.

4) Μην θυμώνεις μαζί μου και μην με κλείνεις έξω για τιμωρία. Εσύ έχεις τη δουλειά σου, τη διασκέδασή σου και τους φίλους σου. Εγώ έχω μόνο ΕΣΕΝΑ.

5) Μίλα μου μερικές φορές. Ακόμη και αν δεν καταλαβαίνω τις λέξεις σου, καταλαβαίνω την φωνή σου.

6) Θυμήσου ότι ποτέ δεν ξεχνώ πώς μου συμπεριφέρεσαι.

7) Παρακαλώ μη με χτυπάς. Εγώ δεν μπορώ να σε χτυπήσω, αλλά μπορώ να δαγκώσω και να μαδήσω και σου ορκίζομαι δεν θέλω να το κάνω αυτό.

8) Πριν μου βάλεις τις φωνές γιατί δεν συνεργάζομαι ή τεμπελιάζω ή είμαι "ξεροκέφαλο" αναρωτήσου μήπως κάτι με ενοχλεί. Ίσως να μην τρώω το σωστό φαγητό, να κάνει πολύ ζέστη ή κρύο ή, η καρδιά μου να είναι αδύναμη και γερασμένη.

9) Φρόντισέ με όταν γεράσω. Κι εσύ θα γεράσεις κάποια μέρα και θα χρειαστείς αγάπη και φροντίδα.

10) Να είσαι μαζί μου στο τελευταίο μου δύσκολο ταξίδι. ΠΟΤΕ μην πεις "δεν μπορώ να παρακολουθήσω ή ας γίνει όταν λείπω". Μείνε δίπλα μου μέχρι την στερνή μου πνοή. Τα πάντα είναι ευκολότερα για μένα όταν ΕΣΥ είσαι δίπλα μου και μου κρατάς το πόδι ή μου χαϊδεύεις το κεφάλι.

Να θυμάσαι
ΣΕ ΑΓΑΠΩ.

Υπογραφή
Το σκυλί σου

Γράμμα στον καλύτερό μου φίλο...

Όταν ήμουν κουταβάκι σε ψυχαγωγούσα με τα καμώματά μου και σε έκανα να γελάς. Με αποκαλούσες «παιδί σου» και αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι σου μασουλούσα τις παντόφλες σου και δολοφόνησα ένα-δύο διακοσμητικά μαξιλάρια, έγινα ο καλύτερός σου φίλος.

Όποτε ήμουν «κακό παιδί» συνήθιζες να μου κουνάς επιβλητικά το δάχτυλό σου και να με ρωτάς: «ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΣΕΣ», αλλά μετά με συγχωρούσες  και μου χάριζες απλόχερα τα χάδια σου.

Δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνες τις νύχτες που νανουριζόμασταν παρέα και παρακολουθούσα τα κρυφά σου όνειρα και πραγματικά πίστευα ότι η ζωή δεν μπορούσε να είναι πιο τέλεια.

Πηγαίναμε ατελείωτες βόλτες στο πάρκο, κάναμε βόλτες με το αυτοκίνητο και σταματούσαμε για ένα χωνάκι παγωτό (εγώ βέβαια έπαιρνα μόνο το χωνάκι γιατί «το παγωτό κάνει κακό στα σκυλιά» έλεγες).

Αργότερα άρχισες να αφιερώνεις περισσότερο χρόνο στη δουλειά και στην καριέρα σου και φυσικά στην αναζήτηση κάποιου συντρόφου. Σε καρτερούσα πάντοτε με αγάπη, προσπαθώντας να σε παρηγορήσω και να σε χαλαρώσω από τις εντάσεις και τις όποιες απογοητεύσεις είχες και να σε κάνω να ξεχαστείς.

Η κυρία που επέλεξες για σύντροφό σου, δεν είναι αυτό που λέμε «φίλη των σκυλιών» μολονότι την υποδέχθηκα στο σπίτι μας όλο χαρά δείχνοντας ακέραιη αφοσίωση και υπακοή κάθε στιγμή. Ημουν πολύ ευτυχισμένο γιατί ήσουν κι εσύ ευτυχισμένος. Αυτό μου ήταν αρκετό!

Μετά κάνατε μωράκια και η χαρά μου ήταν απερίγραπτη και την μοιράστηκα μαζί σας. Ηταν τόσο συναρπαστικό το πόσο ροδαλό χρώμα είχαν, η μωρουδίστικη μυρωδιά που πλημμύριζε το σπίτι, και πόσο ήθελα να τα νταντεύω και να τα προσέχω κι εγώ.

Μόνο η σύζυγός σου κι εσύ ανησυχούσατε ότι μπορούσα να βλάψω τα μωρά κι έτσι περνούσα τον περισσότερο χρόνο απομονωμένα σε άλλο δωμάτιο. Αχ! Πόσο ήθελα να τα αγαπώ και να το δείχνω αλλά έγινα «αιχμάλωτος της αγάπης μου».

Όταν μεγάλωσαν τα μωρά έγινα ο κολλητός τους, μου έβαζαν κατά λάθος τα χεράκια τους στα μάτια, εξερευνούσαν όλο περιέργεια τα αυτιά μου και μου έδιναν κλεφτά φιλάκια. Αγάπησα και λάτρεψα τα πάντα πάνω τους και αυτό το αθώο άγγιγμά τους και ήμουν έτοιμο να τα προστατεύσω με την ίδια μου τη ζωή σε οποιαδήποτε στιγμή χρειαζόταν. Χωνόμουν κάτω από το κρεβατάκι τους και άκουγα τις έννοιες τους και τα μυστικά τους όνειρα. Μαζί περιμέναμε να ακούσουμε τον ήχο του αυτοκινήτου σας και τρέχαμε όλο χαρά να σας υποδεχθούμε όταν γυρίζατε σπίτι.

Στο παρελθόν όταν σε ρωτούσαν αν έχεις σκύλο, όλο περηφάνια έβγαζες τη φωτογραφία μου από το πορτοφόλι σου και διηγιόσουν αστείες ιστορίες με μένα πρωταγωνιστή. Τα τελευταία χρόνια όταν σε ρωτούν αν έχεις σκύλο απαντάς μ’ ένα ξερό «ναι» και αλλάζεις αμέσως θέμα. Απέγινα με τον καιρό λοιπόν από «σκύλος σου» απλώς ένα σκυλί.

Τώρα σου προσφέρθηκε μια δουλειά σε άλλη πόλη και εσύ μαζί με την έως τώρα οικογένειά μου θα μετακομίσετε σε ένα διαμέρισμα που δεν δέχονται κατοικίδια. Πήρες όμως λες τη σωστή απόφαση για την οικογένειά σου αλλά ξέχασες ότι κάποτε για σένα ήμουν η μόνη σου οικογένεια.

Είχα ενθουσιαστεί με τη βόλτα με το αυτοκίνητο μέχρι που συνειδητοποίησα ότι με πήγαινες σε άσυλο ζώων. Ολόγυρα μύριζε απόγνωση, φόβο και απορία από τα υπόλοιπα ζωάκια που υπήρχαν εκεί.

Συμπλήρωσες ένα έντυπο και είπες «Είμαι σίγουρος ότι θα βρεθεί ένα καλό σπίτι και γι’ αυτόν». Σε κοίταζαν όλο νόημα εφόσον καταλάβαιναν απόλυτα ποια ήταν η πραγματικότητα για ένα μεσήλικα σκυλί ακόμα και για ένα με «χαρτιά» από σπίτι.

Μετά ξεκόλλησες με μανία τα χεράκια του γιού σου από το κολάρο μου καθώς ούρλιαζε «Όχι μπαμπά! Σε παρακαλώ μην τους αφήσεις να πάρουν το σκυλί μου». Πραγματικά ανησύχησα τόσο πολύ γι’ αυτόν και τα μαθήματα που μόλις είχε διδαχθεί από σένα σχετικά με την φιλία, την αφοσίωση, την αγάπη, την υπευθυνότητα και τον σεβασμό για κάθε μορφή ζωής.

Μου έριξες ένα αποχαιρετιστήριο χάδι στο κεφαλάκι μου, απέφυγες να με κοιτάξεις στα μάτια κι αυτό ήταν!

Αφού έφυγες, δυο ευγενικές κυρίες συζητούσαν ότι προφανώς την μετακόμισή σου την ήξερες εδώ και καιρό αλλά δεν έκανες καμία ενέργεια για να μου βρεις κάποιο σπίτι να με δώσεις. Κούνησαν το κεφάλι τους και αναρωτήθηκαν «ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΣΕΣ».

Η ενασχόληση των ανθρώπων εδώ στο κυνοκομείο είναι τόση όση τους επιτρέπει το βεβαρημένο πρόγραμμά τους. Μας ταίζουν φυσικά, αλλά, εγώ έχω χάσει την όρεξή μου μέρες τώρα. Στην αρχή όποτε άκουγα ανθρώπινο ήχο έτρεχα μπροστά ελπίζοντας ότι ήσουν εσύ, ότι άλλαξες γνώμη, ότι όλα ήταν ένα κακό όνειρο ή τουλάχιστον ήλπιζα ότι ήταν κάποιος που ενδιαφερόταν, κάποιος που θα με διέσωζε.

Συνειδητοποίησα σύντομα ότι δεν είχα καμία ελπίδα σε σύγκριση με τα τρισχαριτωμένα κουτάβια που είχαν καλύτερη μοίρα κι έτσι απομονώθηκα σε μια γωνιά περιμένοντας.

Ακουσα τα βήματά της, καθώς ερχόταν για μένα στο τέλος της ημέρας και την ακολούθησα ήρεμα σε ένα εξαιρετικά ήσυχο δωμάτιο. Με έβαλε πάνω στο ιατρικό τραπέζι, μου έτριψε τα αυτάκια και μου είπε να μην ανησυχώ. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει από την αγωνία για το άγνωστο που με περίμενε, αλλά συγχρόνως υπήρχε και μια αίσθηση ανακούφισης.

Ο χρόνος τελείωνε για τον «αιχμάλωτο της αγάπης». Όμως όπως στη φύση μου είναι να ανησυχώ και να σκέφτομαι τους ανθρώπους, έτσι ανησυχούσα και γι’ αυτήν. Ένιωσα απόλυτα το αίσθημα της ευθύνης που βάρυνε τον εαυτό της εκείνη τη στιγμή, με τον ίδιο τρόπο που ένιωθα κάθε διάθεση καλή ή κακή δική σου.

Ευγενικά μου έβαλε μια σύριγγα στο ποδαράκι μου καθώς κυλούσε ένα δάκρυ στο μάγουλό της. Της έγλυψα το χεράκι με τον ίδιο τρόπο που συνήθιζα να το κάνω και σε σένα όλα αυτά τα χρόνια.

Καθώς ένιωσα την βελόνα και το κρύο υγρό να διαπερνά τις φλέβες μου, παραδόθηκα μισονυσταγμένα, την κοίταξα στα μάτια και μουρμούρισα «ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΣΕΣ».

Νιώθοντας τον πόνο της ψυχής μου, είπε ότι πάω σε ένα καλύτερο μέρος, όπου δεν θα με αγνοούσαν, κακοποιούσαν ή θα με εγκατέλειπαν. Ένα μέρος γεμάτο αγάπη και φως τόσο διαφορετικό από αυτόν τον επίγειο τόπο.

Με την τελευταία σταγόνα ενέργειας που μου απέμεινε κούνησα την ουρά μου, προσπαθώντας να της εξηγήσω ότι το «ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΣΕΣ» δεν αναφερόταν σ’ αυτήν.

Αναφερόταν σε «ΣΕΝΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΗ».

Θα σε σκέφτομαι και θα σε περιμένω πάντα. Μακάρι όλοι στη ζωή σου από εδώ και πέρα να σου δείξουν τέτοιου είδους αφοσίωση.

Ο καλύτερός σου φίλος